The Story Of Jze & Marco

Dahil may nabasa ako sa baul, na-miss kita bigla. Naluha ako nang pitong patak. Ganun. Kaya I'm reposting this entry I made in my old blog about you. Parang patay lang? Inaalayan nang commemoration. LOL. Hay! Na-miss lang kita!

 

John Cezar Guion, or we call him Jze (pronounced as Jay-Z), or @_peabrain in twitter, is my little brother. Not literally little and not even my biological brother. We're just brothers in faith. Hehe. But seriously, he is a dear friend and a dear brother to me. Siya lang ang nakatimpla sa akin nang sakto dati. Siya lang! Naglaho na lahat nang malalapit na kaibigan dati pero siya, he remains there. Gumamit ata nang Mighty Bond, matindi pa din ang friendship namin. Haha.

We met at People Support (now Aegis-People Support) when we used to work there. He was the new cute-boy slash head-turner sa office at that time where a lot of gays were attracted to him. Ako na naman, hindi ko siya pinagnasahan. May sa-anumang espiritu ang bumulong sa akin na ang sabi eh nakatakda daw kaming maging magkaibigan kaya zero attraction ang mangyayari sa amin. Ganun. Hehe.

Okay, seriously, nag-click ang kakulitan namin agad. Ang sense of humor namin, tandem kung tandem lang. We compliment each other. At dahil wala ngang attraction (at maniwala kayo doon), parehas lang kami nang motibo sa buhay. Yun ay ang laitin ang lahat nang tao sa office na gusto naming laitin. LOL. Kidding aside, we both want a brother image in life. Ako gusto ko nang little brother, siya gusto niya nang big brother. Kuya?? Big Brother?? PBB?? Haha. Kahit may ilang nag-isip na kami. Tinatawanan lang namin.

Madami na kaming pinagdaanan sa aming pagkakaibigan. Kasama na diyan ang istoryang muntikan nang gumimbal sa aming pagkakaibigan pero kalimutan na yun. Haha. Maraming beses na ring sermon ang narinig ko sa kanya, hobby niya yun eh. Feeling ko tuwing magkikita kami, may nakahandang litanya talaga siya sa akin. Haha. Nase-stress kasi siya sa takbo nang buhay pag-ibig ko noon. Haha.

Kaladkarin din yan. One time, tinopak ako, pumunta ako nang Baguio mag-isa. Na-bore ako, tinawagan ko siya at sinabing sumunod siya sa Baguio at samahan niya ako (well he knows the real story of this, haha). And he actually did. Right there and then. That night mismo. Ganun siyang kaladkarin. Ganun siya bilang kaibigan ko. At kung pagsawaan namin ang Puerto Galera dati, naku, parang last summer of the world ang drama namin. Pabalik-balik. At kung gumimik, sumayaw, at umindak kami sa Bed sa Malate dati, naku, parang walang humpay. Those were the days. Those were our days!

Tapos dumating ang kabanata nang Jeddah sa kanya. Nakipagsapalaran sa buhay. Nagtampo ako sa kanya. Kasi huli na akong nakaalam na tuloy na ang lipad niya. He mentioned that plan to me before but I never expected it would happen soon. Kasi nga ayoko. Madamot ako. Gusto ko andiyan lang siya pag gusto ko siyang kaladkarin kung saang lakad. Ang selfish kong friend di ba. Haha. At di ko talaga siya kinita bago umalis sa sobrang tampo ko. Pero ang totoo, sad lang talaga ako. But now he's back in the Philippines, pero ako naman ang umalis. Ako naman ang nasa ibang bansa. Ako naman ang di nagpaalam sa kanya about this Thailand thing. LOL.

In his old blog, he created a birthday entry for me titled "TL Eksena". Read it! Just click the link. At yan ang dahilan kung bakit ko siya bigla na-miss. At bakit gumawa ako uli nang entry about him. Marami na din kasi ang mga kaibigan na nawala, yung iba nakalimutan ko na. But I'm happy, na kahit iba na ang mga buhay namin ngayon di tulad nung mga panahong kami'y mga bata at marurupok pa (ano daw?) tulad nang mga old pictures above, at kahit hindi na ganun tulad nang dati ang aming bonding because of the years and distance, at least we remained as good friends. Ilang taon na din. Nakakatuwa lang.

And that's the story of Jze & Marco.